Het is een oud en gekend gegeven.
Alleen is het weten, het uitdragen en het delen ervan jarenlang geleden verloren gegaan. Ik vermoed dat de heksenjacht en zoveel andere verbanningen, veroordelingen en klopjachten ons allen heel wat angst heeft aangejaagd. We hielden ons steeds meer in, we verstopten ons, we mochten niet meer ZIJN, we verloren steeds meer het contact met onszelf en vergaten wie we ooit waren. Trivende vrouwen, krachtig, zacht, vibrerend, healend en dragend. Dragend, onszelf dragend, onszelf ten volle ontvangend en van daaruit ook elkaar. We waren toen geen concurrenten voor elkaar, neen, absoluut niet. We waren één, volledig één met elkaar, voor elkaar, door elkaar. Er was geen strijd, er was geen gevecht, we stonden naast elkaar. Elkeen met zijn eigen gaves, zijn eigen krachten, zijn eigen healende vermogen. We mochten ZIJN, in onze meest pure vorm, zoals we waren, zoals we toen echt waren.
En nu, nu doen we het alleen. Gehard door de tand des tijds. We overleven, vanbinnen verscheurd, verbeten, vol pijn, verdriet en steeds een beetje meer gestorven. Ons lijf pijnlijk, verhard, verkild en ontvlucht. We zijn ermee gaan leven, het werd het nieuwe normaal. We zijn erin gaan bewegen of net niet meer afhankelijk van hoe je het bekijkt. We leven niet of toch niet echt. We overleven, elke dag opnieuw, uit angst voor wat eens was. De angst om gestraft te worden, de angst om verbannen te worden, de angst om gestenigd te worden, de angst om verworpen te worden, de angst om er niet te mogen zijn…zoals we zijn. Zoveel pijn, zoveel verdriet, zo voelbaar in ons collectief gegeven, in ons gedeeld ZIJN, in ons bekken, in onze womb. De tranen stromen als ik dit schrijf, de beelden die ik zie, de levens die passeren en zichtbaar worden. Het telkens opnieuw moeten vluchten, het telkens opnieuw voelen dat ik IK niet mag zijn. Dat ik gepakt wordt, dat ik gedood wordt, dat ik belaagd wordt, dat ik verbannen wordt, dat ik op zoveel verschillende manieren wordt gepijnigd.
En tegelijk zie ik en voel ik hoe we dit delen, hoe we deze pijnen samen dragen. We ontwaken samen. We voelen samen hoe we wakker worden, hoe we samen lijden, samen weggekwijnd waren en hoe we nu samen worden uitgenodigd om wakker te worden. We beginnen te zien, te voelen wat we samen lijden, dat we samen pijn ervaren. We doen niks meer alleen want we hebben het nooit alleen gelaten. Opnieuw raakt het mij, dit besef dat we nooit maar dan ook nooit onze connectie zijn verloren. Niet de connectie met de aarde, niet de connectie met het grotere geheel en al helemaal niet met elkaar. We zijn als vrouwen onlosmakelijk met elkaar verbonden. De afgescheidenheid is wat ervan gemaakt is, dit is waartoe we gedwongen werden, om te lijden, diep, zwaar en alleen. We werden verworpen, verstoten, gestenigd, verbrand, verscheurd vanuit de angst van de ander. We mochten niet langer zijn, we waren te sterk, te onvoorspelbaar, te puur en te krachtig…
We waren gewoon onszelf, puur licht, puur liefde, puur ZIJN in al zijn vormen. Dat waren we en worden we opnieuw. Ik nodig uit en ik ga staan, naast elk van jullie. Ja staan, opnieuw, want ooit stond ik net als elk van jullie. We stonden, we leefden, we creëerden, vanuit ons zijn, het was wat we deden. Puur, natuurlijk en eigen aan ons zijn, creërende pure wezens… Het zit in ons DNA, het zit in elke levende vibrerende cel van ons lichaam. Het vraagt om gehoord te worden, het tijdperk is kerende, we gaan opnieuw staan, omdat het mag, omdat het eindelijk terug kan en mag… Maar we zijn bang, we zijn op onze hoede. We blijven over onze schouder loeren alsof er ieder moment terug een speer, een mes, een wapen, te boven kan worden gehaald die ons afslacht omdat we zijn wie we zijn. Pure vormen, pure wezens die staan en leven, die vibreren en geven, die dragen en zijn. Het mag opnieuw dames, we zijn met zovelen aan het ontwaken, ten volle vanuit wie we echt zijn.
Op het moment dat ik dit schrijft, schijnt de zon en regent de hemel… Hoe bijzonder is dit… Hoe bijzonder kan het zijn… Hoe bijzonder mag het zijn. Heel mijn wezen staat open, helder, zuiver, puur kanaal, puur ZIJN. Ik geef mezelf steeds meer de toestemming om terug ruimte in te nemen. In mezelf, in mijn lichaam, om terug aanwezig te ZIJN in mezelf. Ik mag terug ademen, ik mag terug leven in dit goddelijke lichaam die puur een voertuig is voor mijn lichtwezen. Ik mag er zijn, ten volle, steeds meer zoals IK ECHT BEN. Ik heet mezelf welkom, kijk in haar ogen en voelde hoe ze stralen, pure liefde die terug gaat stromen in de spelonken van mijn ziel, in de spelonken van mijn lichaam en die elke adertje gaat bevloeien. Het mag er zijn, ik mag er zijn, volledig zoals ik ben. Heerlijk!!!
En met dit schrijven, dit pure schrijven nodig ik ook jou uit. Jij mooie prachtige vrouw, jij krachtig wezen die zichzelf steeds meer verstopt heeft uit angst om gepakt te worden. Je mag ZIJN, je mag terug komen, ten volle! Neem terug plaats, bevloei je lichaam met je eigen pure sappen, geef jezelf de toestemming om te mogen landen in je bekken, in je eigen schoot en van daaruit steeds meer jezelf welkom te heten in dit magische, goddelijke lijf. Het draagt je, het zorgt voor jou en hoewel we zoveel meer zijn dan dit lichaam is het onze huidige vorm en geeft het zoveel mogelijkheden. Ja, mogelijkheden om aanwezig te zijn in je eigen leven en mee te gaan staan. Naast elkaar, schouder aan schouder, puur ZIJN, pure healende, vibrerende wezens met sterrenogen en vloeiende lichamen die dansen en bewegen in het moment.
I hold you as I hold myself!