Dapper en onbevreesd.
Het blijft een uitdaging, neen, een uitnodiging. Andere woord, net iets zachter in zijn vibratie.
Ja, het is een uitnodiging. Elke keer opnieuw. Dan denk ik, yessss, ik heb het, ik weet wat me te doen staat, ik weet waarvoor ik hier ben... En dan in diezelfde miliseconde voel ik hoe het mij ontglipt. Hoe het terug vervaagt en hoe er voelbaar ruimte komt voor nog meer mogelijkheden. Nog meer kansen, nog meer beelden en gevoelens die zich in mijn nestelen. Ik mag niet pakken, ik mag niet bevatten, ik mag niet controleren... Allé ja, ik mag dit allemaal wel, maar eenmaal je de wereld binnenstapt van energie en van licht. Mja, dan werkt het niet langer zo...
Het is een andere wereld, een andere vibratie, een andere manier van werken of zo. Moeilijk in aardse, neen, moeilijk in maatschappelijke termen uit te leggen. Het is leren voelen, het is leren surfen op golven, maar dan niet de golven van de zee, maar de golven van energie. Ja, voelbaar dat dit het is... Surfen op de golven van het universum en daar spreken ze niet over juist of fout, daar wordt er niet geredeneerd noch gecontroleerd. Daar bestaat ook geen tijd en ruimte, of, mmm, het is anders... Misschien helpt het jou om de film Interstellar te bekijken. Dan snap je wat beter wat ik bedoel. Het legt zo mooi uit hoe het eigenlijk allemaal werkt. En zelfs als je de film hebt gezien dan nog heeft je lijf, je hart, je hoofd tijd nodig om het te processen en om het allemaal helder te krijgen... Tot je steeds meer bewust wordt dat je eigenlijk niks meer hoeft te bevatten, niks meer hoeft te benoemen en gewoon, heel gewoon, niet zo gewoon, heel gewoon mag en kan ZIJN.
Je lijft ontspant, een diepe zucht volgt, je schouders zakken, je lichaam zakt en jijzelf voelt ruimte ontstaan in jezelf. Alles moet wat minder of misschien moet er zelfs helemaal niks meer en kan je gewoon zijn. Jaaa,,, voel je het? Even proberen?
Even diep in... en met een lange zucht uit... Laat die lucht maar ontsnappen via je lippen, die schouders ontspannen zich net als je gezicht, je wangen, je mond... Je lippen laten los en de spanning vloeit weg.. Hoe heerlijk is dit!! Even lossen, even alles volledig lossen en je gewoon denkbeeldig achterover laten vallen in een bedje van pluimpjes, zacht, donzig en gedragen. Je voelbaar hieraan overgeven en nogmaals diep zuchten...
Wat als dit het nu eens was? Wat als dit kon, elke dag, elke minuut opnieuw? Zou je je dit kunnen voorstellen? Elke keer opnieuw uitgenodigd worden om te zakken, te landen in jezelf en te voelen dat je niets meer moet. Dat je mag zijn, helemaal oké zoals je bent. Jij, met jezelf, helemaal gedragen, vol warmte en liefde?
Zou je dit geloven? Geloof je dat dit het leven is dat je zou kunnen leiden?