Dag mooi mens,
Toen ik gisteren in haar ogen keek, zag en voelde ik alleen maar warmte.
Een open, uitnodigende, liefdevolle en warme blik. Onvoorwaardelijk, oordeelloos en open keek ze mij aan.
Ik voelde mezelf verzachten. Ik zakte wat dieper en keek haar opnieuw aan.
Ze keek echt lief.. en krachtig... en zacht...
Ik was verwonderd en dankbaar en mijn hart werd warm...
Normaal lukte het mij niet om te blijven kijken maar gisteren voelde het als thuiskomen. Ik mocht ZIJN, ik moest niks.
Ik oefende en bleef kijken. Ik peilde ook, ja, dat ook. Zelfs daar op de mat was ik in momenten aan het peilen. Peilen naar haar reactie, haar blik of ik er ook maar iets van "reactie", "info" uit kon afleiden...
Ze bleef gewoon kijken. Stil en krachtig aanwezig in het moment, op die mat, tegenover mij. Ze keek gewoon... Voelbaar geen verwachtingen, geen plan, geen doel, puur oprecht ZIJN.
Het was fijn. Ja ik vond het fijn! Ik kon het ervaren, ik kon het beleven...
Maar na een tijdje werd ik onrustig...
"Dit is een sessie hé", zei mijn hoofd
"Neem verantwoordelijkheid. Je weet dat zij dit belangrijk vindt. Dat is net de reden dat je voor haar koos", zei mijn hoofd
"Neen, ik moet net niks. Ik moet juist zakken, in het moment komen. Ja, ik moet zakken", zei mijn hoofd.
Zij bleef kijken. Open, heel open en warm en vol liefde. In het moment. In het nu.
Ik zakte maar de onrust bleef roeren...
Ze vroeg me hoe ik erbij zat.
"Wervelend" kwam eruit na even voelen en denken en voelen...
Ik voelde wat schaamte, dit was niet nieuw en mijn hoofd vond dat ik het eigenlijk toch wel al een beetje moest kunnen en weten en helder hebben na 8 maanden mentorship...
Het hielp me niet, mijn hoofd hielp mij niet...
Ik probeerde het te negeren en te ademen... Ik legde mijn handen op mijn hart en buik... De warmte en de aanraking door mijn handen deden me deugd. Ik kwam meer bij mezelf.
Ik was dankbaar voor de rust en opluchting die het me gaf...
Uiteindelijk vroeg ze me wat we gingen doen. Wat ik wilde doen met de sessie...
"Ik wil aanwezig zijn, niet continu in en uit floepen, ik wil aanwezig zijn in mezelf, niet langer loslaten van mezelf. En ja, in verbinding ook aanwezig blijven in mezelf... Het hangt allemaal samen. Nu is het loslaten en dan volle focus en dan terug meanderen en dan aanhaken en dan terug afsluiten etc... " zei ik.
Eenmaal alles uitgesproken voelde ik dat ik wachtte. Ik wachtte op initiatief en goedkeuring en een plan van haar kant...
En daar waren de thema's. Full blown aanwezig en zichtbaar. Het Open laten... Het Kracht weggeven... Het Niet ten volle beslissen... Het idee en geloof dat zij "het" weet... En dus Aanhaken...
Het toonde zich vanzelf.. Ik voelde machteloosheid, schaamte, klein, onwetend, zoekende en tegelijk de ruimte, de uitnodiging dat het er allemaal mocht zijn.
Dat ik ik mocht zijn en dat de energie zich toonde op zijn meest pure manier.
Energie is neutraal en is altijd aanwezig en overal aanwezig.
Het is wij mensen die er van alles van maken.
Wij mensen die het ervaren als pijnlijk, confronterend, lastig, moeilijk... Maar het is gewoon energie en net daar ligt de groei.
Kan jij het zo zien? Als energie die zich toont. Geen goed, geen fout, geen juist, geen minder, geen beter maar gewoon puur energie.
En de uitnodiging om oordeelloos vol liefde en warmte te kijken naar jezelf.
Ontdekkende hoe jij functioneert, hoe jij leeft, hoe jij overleeft?
Ik nodig je uit, heel graag...
Warme groet,Lieselot